ရွှေတိဂုံကို မြင်လျှင် (revisit)

ပတိ႒ံ ပဗၺတမုဒၶနိ၊ ရမၼံ သုဝဏၰေစတိယံ။

အတိဒူေရ အႆုမုေခါ၊ ကထံ တံ အဘိဒကၡိဏံ။

၇၀ႏွစ္မ်ား

ေ႐ႊတိဂံုကို အေနာက္ဖက္မုခ္မွ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ ငယ္စဥ္က အဖိုးျဖစ္သူႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ေနမထြက္ခင္  ေ႐ႊတိဂံုသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့႐ွိသည္။ ငုဝါလမ္း၊ သစ္ေတာလမ္း၊ ႐ွမ္းလမ္းဘူတာ႐ံု၊ တ႐ုတ္သံ႐ံုး၊ ကေလးေဆး႐ံုေ႐ွ႕မွွျဖတ္၊ ခေရပင္လမ္းထဲခ်ိဳး၊ မေနာ္ဟရီလမ္း၊ အလံုလမ္း၊ ဦးဝိစာရလမ္းမွတဆင့္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ဖက္မုခ္မွ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေဆာင္းတြင္း မနက္ခင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ခံုမင္သည့္ ကေလးဘဝတြင္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္သည့္ ကိစၥမ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိလွေပ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမအႀကိမ္ ႐ွင္ျပဳသည့္အခါ ေ႐ႊတိဂံုရင္ျပင္ေတာ္တြင္ ႐ွင္ေလာင္းလွည့္သည့္ အခ်ိန္ေလးကို သတိရမိသည္။ ရန္ကုန္ အေ႐ွ႕ပိုင္း႐ွိ အဖိုးအဖြားမ်ား အိမ္၌ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေနၿပီး ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္း႐ွိ အဖိုးအဖြားမ်ား အိမ္သို႔ အျပန္တြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက BSAဆိုင္ကယ္ႀကီးျဖင့္ လိုက္ပို႔၍ ဦးေထာင္ဘိုကုန္းအတိုင္းျဖတ္စဥ္ ေ႐ႊတိဂံုကို လွမ္း၍ ဖူးျမင္ခဲ့ရသည္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ၇၀ႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ကေလးဘဝ၏ အာ႐ံုမ်ားထဲတြင္ ေ႐ႊတိဂံုပံုေတာ္သည္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား မ႐ွိခဲ့ေပ။

၈၀ႏွစ္မ်ား

ေ႐ႊတိဂံုကို အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ ဗိုလ္မင္းေရာင္လမ္း၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္း၊ သိမ္ျဖဴလမ္း၊ သိမ္ျဖဴကြင္း၊ ဆရာဝန္အသင္းတိုက္ေ႐ွ႕မွျဖတ္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး ပတ္လမ္း၊ ဦးေထာင္ဘိုလမ္းဆံု၊ ဗဟန္းလမ္း၊ ၾကားေတာရလမ္း (တခါတရံ၊ ဗဟန္း ၁၊၂၊၃လမ္း၊ ေရတာ႐ွည္လမ္းေဟာင္း)တို႔ကို ျဖတ္၍ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွ တက္ကာ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့သည္။ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္လမ္းက်ဥ္းေလး၊ ေစာင္းတန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုလည္း သတိရမိသည္။ အျပန္တြင္မူ ေတာင္ဘက္မုခ္ ေစာင္းတန္းမွ ဆင္း၍ ဦးေထာင္ဘိုကုန္းမွ ကန္ေတာ္ႀကီးသို႔ ျဖတ္ဆင္းေလ့႐ွိသည္။ ေဆာင္းကာလမ်ားတြင္ အာ႐ုဏ္မလာခင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ပင္။ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္မွေန၍ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းသည္ကား မနက္ ေန႔လည္ ည အခ်ိန္မေ႐ြး ေႏြမိုးေဆာင္း ဥတုမေ႐ြး ၾကည္ႏူးဖြယ္အတိပင္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္႐ြယ္၏ ေျခ႐ွွည္ေသာကာလမ်ားျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပေန႔ညမ်ားတြင္ သြားခ်င္ရာသြား၊ လာခ်င္ရာလာ၊ ဟိုေရာက္ဒီေပါက္၊ ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚ ေရာက္လွ်င္ျဖင့္ ၾကည္ႏူးေအးျမေသာ အရိပ္အာဝါသကို ခံစားမိတတ္လာခဲ့သည္။ အသိတရား သတိတရား လက္ကိုင္ထားသည့္ အေနအထားမ်ိဳးသို႔ မေရာက္ေသးသည့္ အ႐ြယ္ျဖစ္၍ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူး အ႐ူးအမူးကာလမ်ားသည္ကား မ႐ွည္ၾကာလွေသာ္လည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဘဝအေပၚ သက္ေရာက္မႈ႐ွိသည္မွာ အမွန္ပင္။ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို ေျခရာခံလိုက္ရင္း ၈၀ႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္အေနာက္ဖက္မုခ္သို႔ ရန္ကုန္လူထုႏွင့္အတူ သြားျဖစ္ခဲ့သည့္ ေန႔တစ္ေန႔ကိုေတာ့ျဖင့္ မေမ့ႏိုင္ေပ။

၉၀ႏွစ္မ်ား

ေ႐ႊတိဂံုသို႔ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွပင္ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းမ်ားသည္  ယခင္ကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့။ ရင့္က်က္သည္ဟုလည္း ေျပာရန္ မသင့္ေသးေပ။ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ အေတြးအျမင္ အျပဳအမူမ်ားျဖင့္ ေ႐ွ႕ဆက္ရမည့္ ဘဝလမ္းခရီးကို ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုဆီသုိ႔ တြန္းပို႔ခဲ့သည့္ ကာလမ်ားဟုသာ ဆိုခ်င္သည္။ တည္ၿငိမ္ေသာ ေအးျမေသာ ျဖဴစင္ေသာ ဘဝမွတ္တိုင္မ်ားကို စိုက္ထူဖို႔ရာ အခြင့္အခါေကာင္းတစ္ခု ေပၚထြန္းလာခ်ိန္မွာ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္သည္ကား နားခိုရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေတာင္ဘက္မုခ္ေစာင္းတန္းမွ စာအုပ္ဆိုင္တန္းမ်ားသည္လည္း ေငးေမာက်က္စားရာျဖစ္ခဲ့သည္။ အတြယ္အတာ အတမ္းအတမ်ားကို အတားအဆီးမ်ားအေနႏွင့္ ယူဆမိခိုက္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္သည္ အမွားအယြင္းမ႐ွိဟု ယံုၾကည္ေနမိခဲ့ေသာ အခိုက္အတံ့မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘဝလမ္းခရီးတြင္ အသြင္အျပင္ ကြဲျပားသည့္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအေကြ႕၌ အ႐ွိန္မျပင္းသျဖင့္ ကိုယ္ဟန္မပ်က္ခဲ့ေသာ္လည္း အေဟာင္းအျမင္းဆီသို႔သာ ဝဲလည္ေနတတ္ေသာ စိတ္အစဥ္ကို ထိမ္းေက်ာင္းရသည့္ အလုပ္သည္ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ အစားထိုး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ အဆင္သင့္။ အသစ္အသစ္မ်ား၏ ဆြဲေဆာင္မႈ၌ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ျမဳတ္ႏွံ၍ လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ရန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ျဖစ္သည္မွာ ကံေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ကစား၍ ေတြေဝပူေလာင္သည့္ အေျခအေနမ်ားတြင္ ေ႐ႊတိဂံု၏ အရိပ္အာဝါသသည္ကား အၿငိမ္းေဆးတစ္ခြက္ပင္။

၂၀၀၀ႏွစ္မ်ား

ေ႐ႊတိဂံုသို႔ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွပင္ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ႊတိဂံုႏွင့္ ေဝးေသာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္ရင္း ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခိုက္ ေ႐ႊတိဂံုသို႔ အေျပးအလႊား သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရသည့္ ကာလမ်ားပင္။ ရန္ကုန္ ျပန္လွ်င္ မျဖစ္မေန ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားထဲတြင္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားဖူးျခင္းသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရသည့္ အခိုက္အတံ့မ်ားတြင္ ေဝးေဝးကသာ လြမ္းရေသာ အေျခအေနမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရသည္မွာ ထူးဆန္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ အမိေျမမွ အလွမ္းေဝးသည့္ အရပ္ေဒသတြင္ ေနထိုင္ခိုက္ ကံအၾကာင္းမလွ ၿမိဳ႕ေဟာင္းျဖစ္သြားသည့္ မဟာရန္ကုန္ကို တသသ တမ္းတမိရင္း ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ေရာင္ဝါတဝင္းဝင္း ထာဝရ သစ္လြင္ေတာက္ပမႈကို မွန္းေရာ္၍ ပူေဇာ္ရသည့္ အေျခအေနကား ယေန႔တိုင္ပင္။ အျပန္လမ္းကား ခဏခဏ မႀကံဳ။ ကံေကာင္းလွ်င္ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္။ တခါတရံ ၂ႏွစ္တစ္ေခါက္။  ယခုမူ ၄ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဝးဆဲ ကြာဆဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္မွ အိမ္ျပန္ရပါ့မလား…ျမတ္ဘုရား ေ႐ႊတိဂံု…။

*** WordPressေပၚ ေရာက္တာ ၄ႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုၿပီး Happy Anniversary! messageေလးကို wordpressက လွမ္းပို႔တယ္။ ၂၀၀၉ ရန္ကုန္ ခဏျပန္ေရာက္ခိုက္ ေမ ၁၈မွာ wordpress accountဖြင့္၊ blogspotေပၚမွာ ၂ႏွစ္ၾကာ ေရးထားခဲ့သမွ်  postေတြ wordpressထဲ ဆြဲထည့္၊ postအသစ္တစ္ခု တင္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အင္း… ခုဆို ၄ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မဟာရန္ကုန္ကို လြမ္းလ် ေ႐ႊတိဂံုကို တမ္းတမိေအာင္ လက္တို႔တဲ့ messageေပတကား။