သတိရမိတယ္။ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ ၃၄လမ္းေထာင့္က စပယ္ဦးေတးသံသြင္းဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ၿပီး  ေခြမထြက္ခင္ အျမည္းဖြင့္ျပတဲ့ ခိုင္ထူးသီခ်င္းအသစ္ေတြ နားေထာင္ခဲ့ရတာ။ ၈၈မတိုင္မီ တိတ္ေခြေခတ္ေပါ့။ ၾကာခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုရေပမယ့္ ငယ္စဥ္က စြဲၿငိခဲ့ရတဲ့ သူ႔သီခ်င္းေတြ ခုထိကို စူးစူးနစ္နစ္ ႐ွိေနဆဲပါ။ ေတးဖြဲ႕သူရဲ႕ စာသားေတြကလဲ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဘဝပံုရိပ္ သမိုင္းပံုရိပ္ တစ္ခုခုေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ အမွတ္တရ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ပါဠိဘာသာျပန္ျဖစ္တယ္။ ေတးေရး ကိုေနဝင္း ေတးဆို ခိုင္ထူးရဲ႕ “ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္”ပါ။ ေႂကြေနဆဲ… ၿပိဳေနဆဲ…ေမွာင္လြန္းေနဆဲ… ဟရိတာနိ ပဏၰာနိ ပတိတာနိ ေမ အႆု တိႏၲံ ေကစိ ၀တ အေပၸါႆုကာ သူရာနိ ေသလာနိ ပရိပတိတာနိ မမတၳာယ ဝိႆဇၨနံ ပရိယိ႒ံ ေကစိ ၀တ အေပၸါႆုကာ ဧကနိဒၵံ အေနာကၠႏၲာ ရတၱိ  အႏၶကာရာ ဧေကာဝ အဟံ ေရာဒေႏၲာ ဟဒေယ အတိေကာေပါ နိႆဒၵါနိ သုပိနာနိ အဝသိ႒ာနိ ေမ စိတၱာနိ သႏၶာဝႏၲာနိ ေကစိ ၀တ အေပၸါႆုကာ ဧကနိဒၵံ အေနာကၠႏၲာ ရတၱိ  အႏၶကာရာ ဧေကာဝ အဟံ ေရာဒေႏၲာ ဟဒေယ အတိေကာေပါ ဟဒေယ အယံ အႏၲိေမာ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ (ဆို-ခိုင္ထူး။ ေရး-ကိုေနဝင္း) စိမ္းျမ သစ္ရြက္တို႔ ေၾကြေနဆဲ ငါ႔မ်က္ရည္ စိုေနတုန္းေပါ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္ ရဲရင့္ ေက်ာက္ခက္တို႔ ၿပိဳေနဆဲ ငါ႔အတြက္ အေျဖ ရွာေနတုန္းေပါ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္ တစ္ေရးမွ မေပ်ာ္တဲ့ည ေမွာင္လြန္းေနဆဲ တစ္ေယာက္ထဲ ငါ ငိုေနတုန္း…