-
ရွှေတိဂုံကို မြင်လျှင် (revisit)
ပတိ႒ံ ပဗၺတမုဒၶနိ၊ ရမၼံ သုဝဏၰေစတိယံ။ အတိဒူေရ အႆုမုေခါ၊ ကထံ တံ အဘိဒကၡိဏံ။ ၇၀ႏွစ္မ်ား ေ႐ႊတိဂံုကို အေနာက္ဖက္မုခ္မွ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ ငယ္စဥ္က အဖိုးျဖစ္သူႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ေနမထြက္ခင္ ေ႐ႊတိဂံုသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့႐ွိသည္။ ငုဝါလမ္း၊ သစ္ေတာလမ္း၊ ႐ွမ္းလမ္းဘူတာ႐ံု၊ တ႐ုတ္သံ႐ံုး၊ ကေလးေဆး႐ံုေ႐ွ႕မွွျဖတ္၊ ခေရပင္လမ္းထဲခ်ိဳး၊ မေနာ္ဟရီလမ္း၊ အလံုလမ္း၊ ဦးဝိစာရလမ္းမွတဆင့္ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ အေနာက္ဖက္မုခ္မွ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေဆာင္းတြင္း မနက္ခင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ခံုမင္သည့္ ကေလးဘဝတြင္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္သည့္ ကိစၥမ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိလွေပ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမအႀကိမ္ ႐ွင္ျပဳသည့္အခါ ေ႐ႊတိဂံုရင္ျပင္ေတာ္တြင္ ႐ွင္ေလာင္းလွည့္သည့္ အခ်ိန္ေလးကို သတိရမိသည္။ ရန္ကုန္ အေ႐ွ႕ပိုင္း႐ွိ အဖိုးအဖြားမ်ား အိမ္၌ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေနၿပီး ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္း႐ွိ အဖိုးအဖြားမ်ား အိမ္သို႔ အျပန္တြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက BSAဆိုင္ကယ္ႀကီးျဖင့္ လိုက္ပို႔၍ ဦးေထာင္ဘိုကုန္းအတိုင္းျဖတ္စဥ္ ေ႐ႊတိဂံုကို လွမ္း၍ ဖူးျမင္ခဲ့ရသည္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ၇၀ႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ကေလးဘဝ၏ အာ႐ံုမ်ားထဲတြင္ ေ႐ႊတိဂံုပံုေတာ္သည္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား မ႐ွိခဲ့ေပ။ ၈၀ႏွစ္မ်ား ေ႐ႊတိဂံုကို အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွ တက္၍ ဘုရားဖူးေလ့႐ွိသည္။ ဗိုလ္မင္းေရာင္လမ္း၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္း၊ သိမ္ျဖဴလမ္း၊ သိမ္ျဖဴကြင္း၊ ဆရာဝန္အသင္းတိုက္ေ႐ွ႕မွျဖတ္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး ပတ္လမ္း၊ ဦးေထာင္ဘိုလမ္းဆံု၊ ဗဟန္းလမ္း၊ ၾကားေတာရလမ္း (တခါတရံ၊ ဗဟန္း ၁၊၂၊၃လမ္း၊ ေရတာ႐ွည္လမ္းေဟာင္း)တို႔ကို ျဖတ္၍ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္မွ တက္ကာ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့သည္။ အေ႐ွ႕ဖက္မုခ္လမ္းက်ဥ္းေလး၊ ေစာင္းတန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုလည္း သတိရမိသည္။ အျပန္တြင္မူ ေတာင္ဘက္မုခ္ ေစာင္းတန္းမွ ဆင္း၍ ဦးေထာင္ဘိုကုန္းမွ ကန္ေတာ္ႀကီးသို႔ ျဖတ္ဆင္းေလ့႐ွိသည္။…
-
ဤခရီးနီးသလား
“ဧဟိ, ေဘာ ပုရိသ, အယံ မေဂၢါ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂစၦ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂႏ႖ါ ဒကၡၥိႆသိ ေဒြဓာပထံ, တတၳ ၀ါမံ မုၪၥိတြာ ဒကၡိဏံ ဂဏွာဟိ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂစၦ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂႏ႖ါ ဒကၡိႆသိ တိဗၺံ ၀နသ႑ံ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂစၦ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂႏ႖ါ ဒကၡိႆသိ မဟႏၲံ နိႏၷံ ပလႅလံ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂစၦ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂႏ႖ါ ဒကိၡႆသိ ေသာဗၻံ ပပါတံ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂစၦ။ ေတန မုဟုတၱံ ဂႏ႖ါ ဒကၡိႆသိ သမံ ဘူမိဘာဂံ ရမဏီယ”ႏၲိ။ ကိုယ့္လူ… လာ…ဒီမွာ လမ္း။ နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္။ လမ္းဆံုေရာက္မယ္။ ညာဘက္ေကြ႕။ နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္။ ေတာထဲ ေရာက္မယ္။ နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္။ ႏြံထဲေရာက္မယ္။ နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္။ ေခ်ာက္ထဲ ေရာက္မယ္။ နည္းနည္း ဆက္ေလွ်ာက္။ အဲဒီမွာ …. ၿငိမ္းေအးခ်မ္းျမတဲ့ ေနရာ…။
-
Culvertလမ်းမှာ စမ်းတဝါးဝါး
ရြာက သတိတရျဖစ္စရာ ေနရာတစ္ခုကို ေျပာရရင္ Culvert Street ပါ။ အခုေတာ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္း။ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းနဲ႔ သိမ္ျဖဴလမ္းၾကား ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရင္ ၅မိနစ္စာေလာက္ပဲ႐ွိတဲ့ အဲဒီ့လမ္းေလးကို အာ႐ံုထဲကေန ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ပိုၿပီး အမွတ္တရျဖစ္ဖို႔ေကာင္းတာက ေျမာင္းႀကီးေတြ။ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ကေန စၿပီး ကန္ေတာ္ေလး, ဖို႔ေျမ, ဘဂၤါလီစု, ေရေက်ာ္ကိုျဖတ္ၿပီး ပုဇြန္ေတာင္ ေခ်ာင္းထဲကို စီး၀င္သြားတာ။ အဲဒီေျမာင္းေတြ ကန္ေတာ္ေလးကို အျဖတ္ မိုးအႀကီးအက်ယ္ ႐ြာတဲ့အခါ ကန္ေတာ္ေလးသားတိုင္း ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္က ျမန္မာဂုဏ္ရည္လမ္းတေလွ်ာက္ ေရလွ်ံတာပါ။ မ်ားလား နည္းလားေတာ့ မသိဘူး။ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ဆိုက္ကား ျမဳတ္႐ံုေလာက္ပါပဲ။ Hollywoodက Walk of Fameလိုေတာ့ သမိုင္းမတြင္ေပမယ့္ ဒီလမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ Walk of Floodပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေရလွ်ံရင္ သိပ္ေပ်ာ္။ ႀကီးလာေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေတာ့ လြမ္းစရာ။ ဒီလမ္းေပၚက ေျမာင္းႀကီးေတြရဲ႕ ေဘာင္ေတြအေပၚ အေဖာ္သဟာမ်ားနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး ထိုင္ၿပီး အုတ္ခုံထိုင္လူတန္းစားတစ္ရပ္ကို ထူေထာင္ရင္း မိုးသည္းေန႔ေတြ, ေဆာင္းခ်မ္းေန႔ေတြ, ေႏြျပင္းေန႔ေတြ…ဒီလိုေန႔ေတြကို ပံုေဖာ္ရင္း ဒီလမ္းေပၚမွာ ေျခရာေတြ အကြက္႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့လဲ ေလွ်ာက္ရင္း သြားရင္းနဲ႔ ေျခရာေပ်ာက္တဲ့သူေပ်ာက္လို႔ ဤခရီး နီးသလား ျဖစ္ခဲ့ၾကေလၿပီ…။ ဒီဃာ ဇာဂရေတာ ရတၱိ၊ ဒီဃံ သႏၲႆ ေယာဇနံ။ အိပ္မေပ်ာ္သူအတြက္ ညတာ ႐ွည္၏ ။ ေမာပန္းသူအတြက္ ခရီးလမ္း ႐ွည္၏ ။ *** အိပ္မေပ်ာ္ ေမာပန္းေနတဲ့ ကန္ေတာ္ေလးက ေကာင္ေလးေတြအတြက္ အမွတ္တရ။
-
၁၁၀
နတၳိ၂၂နဲ႔ အကၡရ ဘေလာ့ဂ္၂ခုကို ဒီwordpressမွာ ဆြဲထည့္လိုက္တာ စုစုေပါင္း ပိုစ့္ ၁၀၈ခု။ အခု ေရးမယ့္ ပိုစ့္က ၁၁၀ခုေျမာက္။ တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္တည္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးတစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ခုပဲ႐ွိတဲ့ ၁၁၀နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ ႐ြာေရာက္တုန္း အဲဒီကို ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေသးဘူး။ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားရမွာ။ သံေယာဇဥ္ေတြ ႐ွိတယ္ေလ။ အေငြ႕အသက္ေလးေတြလဲ က်န္ေကာင္းက်န္ေနဦးမွာပဲေလ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္႐ြယ္ကာလဟာ ဘ၀ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို မေရာက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အေရာင္အေသြး ေျပာင္းလဲဖို႔ရာ အျဖစ္ႏို္င္ဆံုးအခ်ိန္တစ္ခုလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၁၀နဲ႔ ပတ္သက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေနရာေဟာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ မူးယစ္ရီေ၀ခဲ့ရေသာ ညစ္ပတ္ေပက်ံခဲ့ရေသာ အတၱေဘာနဲ႔ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ခါးသက္ေသာ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေန႔ညမ်ားကို ဒီေနရာေလးမွာ ဖြဲ႕သီခဲ့ဘူးတယ္…။ [googlemaps http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=107327809118821417000.00046acf7d5ef2970be11&ll=16.787779,96.173115&spn=0.012326,0.012875&z=15&output=embed&w=300&h=300]
-
ရွှေတိဂုံကိုမြင်လျှင်
ေတာက္လို႔သာ ကဲေတာ့တယ္ ေပါက္ဆဲ သူရိန္လို ဘူမိႏၵာေျမ႐ိုက္တြင္မွ ေ႐ႊသိုက္ေစာင္ေပၚထြန္းလို႔ ေမာ္ကြန္းေအာင္လံထူးပါဘိ ေတာင္ၫႊန္႔ရင္… ဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ (ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သမိုင္းလို႔ထင္တယ္)ထဲက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို မွီးၿပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပန္စီထားတာေလး ႐ွိတယ္။ ဒီလို… တင့္လို႔သာထြန္းေတာ့တယ္ ျပည့္၀န္း စႏၵာလို သႏၲာျပာတိမ္ဖ်ားတြင္မွ ေငြသားေရာင္ေပၚလင္းလို႔ မွန္ကင္းေအာင္လံထူးပါဘိ စိန္ဖူး႐ွင္… ေရးခဲ့တာ ၾကာလွေနၿပီ။ အခု ႐ြာခဏျပန္ေရာက္တုန္း Sakura Towerေပၚကေန ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။ ေအာ္…ေ၀းေ၀းကသာ လြမ္းရပါေတာ့သည္…။