ဝေရာ ဧေကာဝ သိဒၶေတၳာ။ ဝသလံ ေဒဝ၀ါဟိနိ ံ။ ဝယဓမၼံ ဝဇာေပသိ၊ ဝရသကၡီ ဝသုႏၶရီ။ ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳသည္ အကူအညီမပါ တစ္ကိုယ္ထဲသာလွ်င္ မာရ္စစ္သည္ အေပါင္းကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူခဲ့ေလၿပီ။ ပထ၀ီေျမအထုက သက္ေသျပဳခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ပါဠိစာေပရဲ႕ အလကၤာအလွ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ စႀကၤာဂါထာကို အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္။ ဒီဂါထာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ‘ဝ’အကၡရာကို အလည္မွာ တည္ထားလို႔ ဝစႀကၤာဂါထာလို႔ ေခၚႏိုင္မယ္။ စက္ဝိုင္းေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ေလ့႐ွိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဟန္အေနနဲ႔ ေဗာဓိေညာင္႐ြက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားလို႔ ေဗာဓိစႀကၤာဂါထာလို႔ ေခၚခ်င္တယ္။ ဒီဂါထာမ်ိဳးေတြ မေရးျဖစ္ေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ႐ွိေနၿပီ။ ဘဝဟာ ဒီလိုပါပဲ။ ဝလံုးကေလးကိုမွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူး။ အၿမဲတမ္းလဲ မဝႏိုင္ဘူး။ မဝတဝျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ လမ္းဆံုးကို မေရာက္ခင္ လမ္းဆံုေတြ ႀကံဳရမွွာပါ။ လမ္းမွန္ေပၚ မေရာက္ခင္ လမ္းမွွားေတြ ႀကံဳရမွာပါ။ လမ္းေကာင္းေပၚ မေရာက္ခင္ လမ္းေဟာင္းေတြ ႀကံဳရမွာပါ။ လမ္းေပၚ မေရာက္ခင္ လမ္းေပ်ာက္ေတြ ႀကံဳရမွာပါ။ လက္႐ွိအေျခအေနမွာေတာ့ “ဆူးခင္းလမ္း မာေခါင္ေခါင္မွွာ ဖိနပ္မပါတဲ့ ငါ GPS႐ွာမရသကဲ့သို႔” ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။