ဘယ္အ႐ြယ္မွာ ဘယ္လို စၿပီး ဘုရား႐ွိခိုးျဖစ္သလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ၿပီး ဂုဏ္ေတာ္ထံုမႊန္း ပံုေတာ္မွန္းၿပီး ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာပြားမ်ားရတာ အေမာ။ ဂါထာေရးဖြဲ႕တတ္လာတဲ့အခါ ဉာဏ္မွီသေလာက္ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ဖြဲ႕ေတြ သီကံုးပူေဇာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အႏွစ္သက္ဆံုး ေရးဟန္ကေတာ့ စႀကၤာဂါထာေတြပဲ။ စေတြ႕တဲ့ ပံုစံက စက္၀န္း။ ဒါကို နည္းယူၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ေဗာဓိေညာင္႐ြက္နဲ႔ စႀကၤာပံုေဖာ္, ဂါထာေရးထည့္ၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ပူေဇာ္ျဖစ္တယ္။ တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းပဲ အာ႐ံုျပဳခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ပါဠိကဗ်ာ ဂါထာေတြနဲ႔ ဘုရား႐ွိခိုးရတာ အေတာ္ အရသာ႐ွိတယ္လို႔ ေျပာမိေတာ့ သမိုင္းဆရာတစ္ဦးကေတာ့ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ေ႐ွးဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ နမကၠာရေတြမွ အားမနာတဲ့။ ပံုထဲက ဂါထာစာသားနဲ႔ ျမန္မာစကားေျပကို ဒီမွာ တင္ထားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔က ဒီဂါထာေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက အ႐ွင္ဗုဒၶေဃာသမေထရ္ နမကၠာရပါဠိကို မဖတ္ဘူးေသးဘူး။ အခု ပိုစ့္တင္ခါနီးမွ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ေရးသားပူေဇာ္ထားတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ကို နမကၠာရထဲမွာ ႐ွာေတြ႕ေတာ့ အေတာ္ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ အာစရိယပရမၸရ, သိႆာႏုသိႆ အစဥ္အဆက္ ဒီလိုပဲ ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္ဘြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕သီပူေဇာ္ခဲ့ၾကတာေနမွာ။ ေယာ ဗုေဒၶါ သုမတိ ဒိေ၀ ဒိ၀ါကေရာ၀၊ ေသာဘေႏၲာ ရတိဇနေန သိလာသနမွိ။ အာသီေနာ သိ၀သုခဒံ အေဒသိ ဓမၼံ၊ ေဒ၀ါနံ တမသဒိသံ နမာမိ နိစၥံ။ ဒီဂါထာက အ႐ွင္ဗုဒၶေဃာသမေထရ္ ေရးသားပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ နမကၠာရထဲက ဂါထာတစ္ပုဒ္ပါ။ ကိုယ္တတ္သမွ် ျမန္မာျပန္ထားတာက ဒီလိုပါ… သဗၺညဳတဉာဏ္႐ွင္ ျမတ္စြာဗုဒၶသည္ ေနမင္းသဖြယ္ ထြန္းလင္းတင့္တယ္ေတာ္မူလ်က္ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ရာ ပ႑ဳကမၸလာျမေက်ာက္ျဖာထက္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူကာ မယ္ေတာ္မိနတ္သားအမွဴးျပဳေသာ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းအား နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေပးတတ္ေသာ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ကို…