စာတစ္ေစာင္ေပတဖြဲ႕ ဘယ္အ႐ြယ္မွာ စေရးခဲ့ဘူးသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ တစ္ေၾကာင္း တစ္ပါဒေလးမွ်ပင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မ႐ွိ။ ဒီေတာ့ အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ထားလိုက္ပါ။ ရာစုသစ္မွာ ႐ွင္သန္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာမယ္။ အိုင္တီေခတ္ရဲ႕ ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူတစ္ခု ျခယ္မႈန္းမိခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ မတ္လထဲမွာ စခဲ့တာ။ လမ္းေၾကာင္းက နတၳိ၂၂။gmail account႐ွိသူတိုင္း ဖန္တီးလို႔ရတဲ့ blog့ဆိုတာေပါ့။ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးေနၾကတဲ့ bloggerေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ဘေလာဂ့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ အျပန္အလွန္ ဖတ္ၾက အားေပးၾက ကူညီၾက ညိွႏႈိုင္းၾက ေ၀ဖန္ၾက။ ကူးလူးဆက္ဆံမႈကေတာ့ တကယ္ လြမ္းစရာ။ virtual world လား small world လား မသိႏိုင္ေပမယ့္ dream world မဟုတ္, happy world တစ္ခုလို႔ ခံစားရတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ဘေလာဂ့္ ကမၻာေလးတစ္ခုေပါ့။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ဘေလာဂ္ေတြရဲ႕စီးေျမာမႈေတြဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေကာင္းအဆိုး ကြဲျပားေပမယ့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိိပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က ပါဠိcrazyဆိုေတာ့ ပါဠိနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဦးစားေပး ေရးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ပါဠိဂါထာေတြ မွ်ေ၀ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာဂ့္ေရးတာကို ဇြန္လမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေလးလအတြင္းမွာေတာ့ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိတာေလးေတြကို ေရးဖြဲ႕မိခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ လဲပါတယ္။ သံေ၀ဇနိယ ၄-ဌာနထဲက လုမၺိနီနဲ႔ ဗာရာဏသီမွာ အေသာကေက်ာက္စာတိုင္ေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါေတြကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဘေလာဂ့္မွာ ေရးျဖစ္တယ္။ ဘီစီ ၃ရာစုက ဇမၺဴဒိပ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြျဖစ္တဲ့ အေသာကေက်ာက္စာေတြကို ေအဒီ ၂၁ရာစုသစ္က ေခတ္သစ္နည္းပညာနဲ႔…