နတၳိရဲ႕ ပေဟဠိ

ေ၀ဒါသာကု ကုသာဒါေ၀၊
ဒါယသာတ တသာယဒါ၊
သာသာဒိကု ကုဒိသာသာ၊
ကုတကုဘု ဘုကုတကု၊

“Code Is Poetry” လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အေတာ္ ရသေျမာက္ပါတယ္။ အခုက Programming နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး။ ပါဠိဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ Poetry Is Code လို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ပါဠိနဲ႔ Coding လုပ္ထားတာလို႔ ဒီဂါထာေလးကို အကဲခတ္မိပါတယ္။ တစ္ေၾကာင္း ၈ လံုး, ၄ ေၾကာင္း ဆိုေတာ့ ဂါထာ အသြင္ ေဆာင္ပါတယ္။ တစ္ေၾကာင္း ၈လံုးမွာ ေ႐ွ႕ ၄လံုးကို ပဋိလံု ျပန္ၿပီး ေနာက္ ၄လံုးကို ေရးထားတယ္။ ေရးဖြဲ႕ထားပံု အေတာ္ ပီျပင္ပါတယ္။
ပါဠိစာေပမွာ ပုဒ္ပါဌ္အကၡရာေတြရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ႀကံဆတဲ့အခါမွာ အသံုး ျပဳဖို႔ရာ ေ႐ွးဆရာတို႔က ဒီလို ေရးထားတယ္….
ပဌမံ ကေရ ပဒေစၦဒံ ၊ သမာသာဒိ ံ တေတာ ပေရ၊
သမာသာဒိ ံ တေတာ ပစၦာ ၊ အတၳံ ဇာေနယ် ပ႑ိေတာ။
အဓိပၸါယ္က…ပါဠိစာကို ေတြ႔တာနဲ႔ ပထမဆံုး ပုဒ္ေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဒ္ေတြရဲ႕ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းပုံကို သံုးသပ္ရမယ္။ ဒီလို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္ေလ့လာၿပီးရင္ အနက္အဓိပၸါယ္ကို သိႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒါက အေျခခံ နည္းစနစ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ အဓိပၸါယ္က လွ်ိဳ႕၀ွက္တိမ္ျမဳတ္ေနတဲ့ အခါမွာ အဲဒိစာကို ဖြင့္ဆို ေရးသားထားတဲ့ က်မ္းမ်ားကို ၾကည့္႐ႈရပါတယ္။ ပါဠိစာေပမွာ ဒီလို အဖြင့္က်မ္းမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ ႐ွိပါတယ္။ အ႒ကထာ, ဋီကာ , ေယာဇနာ, ကဏၭိ, ၀ိႆဇၨနာ, ဒီပနီ,၀ဏၰနာ စတဲ့ က်မ္းမ်ားစြာဟာ စာေပ ေလ့လာသူေတြရဲ႕ လက္စြဲမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱေနာမတိ လို႔ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကံဆမႈဟာ အားနည္းခ်က္မ်ား ႐ွိေနတတ္လို႔ အဖြင့္က်မ္းမ်ားကို အမွီသဟဲ ျပဳရတယ္။ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ နိႆယေတြဟာ ဒါမ်ိဳးေတြပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ေရးတဲ့ ပါဠိကို ကိုယ္တိုင္ နိႆယ ေရးပါေတာ့တယ္။ စာဖတ္သူမ်ား အခက္အခဲမေတြ႕ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
“က်မ္းႀကီး ပ႒ာန္း, က်မ္းငယ္ ဆန္း”လို႔ ေခၚတဲ့ ဆန္းက်မ္းဟာ အလြန္ ေသးငယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဉာဏ္စမ္း ဆန္းတက္”လို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ နက္နက္နဲနဲ ေရးထားတာ ျဖစ္လို႔ ပါဠိစာေပမွာ အလြန္ အေရးပါတဲ့ က်မ္းငယ္ တစ္ေစာင္ ျဖစ္တယ္။ အဓိက ဂါထာ စီကံုးေရးဖြဲ႕တဲ့ ေနရာမွာ သံုးပါတယ္။ ဒီက်မ္းငယ္ကို ပါဠိပညာ႐ွင္မ်ား ခံုမင္စြာ ေလ့လာ ၾကတယ္။ အလြန္ ကၽြမ္းက်င္ၾကပါတယ္။ ဆန္းက်မ္းမွာ လိမၼာကၽြမ္းက်င္မႈ ႐ွိလာေလေလ ဂါထာအစီအကုံးအႏႈန္းအဖြဲ႕ ပိုင္ႏိုင္လာ ေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂါထာမ်ားကို အဆန္းတၾကယ္ စီရင္ၾကတယ္။ ဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးၿပီး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးစပ္သီကံုးၾကတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ေျပာရရင္ နားလည္လြယ္ေအာင္ ေရးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေရးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သေကၤတမ်ားနဲ႔ ေရးၾကတယ္။ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ပါဠိစာေပ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ေရးလိုက္ၾကတာ ယေန႔တိုင္ပါပဲ။
ပါဠိစာေပမွာ ပိဋကတ္ေတာ္ ဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေဒသနာေတာ္ေတြကို စုစည္းထားတာပါ။ ေပစာ , ပုရပိုက္, ေက်ာက္စာမ်ားက စၿပီး ပံုႏွိပ္စာ, ေနာက္ဆံုး ဒဂ်စ္တယ္ အထိ မွတ္တမ္းမ်ား ႐ွိထားပါတယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္မွ အပ တစ္ျခားေသာ ပါဠိစာေပမ်ား လည္း ႐ွိပါတယ္။ ပိဋကတ္ႏြယ္တဲ့ စာေတြ ႐ွိသလို လံုး၀ မႏြယ္တဲ့ စာေတြလည္း ႐ွိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပါဠိစာေပ ပ်ံ႕ပြားေရးမွာေတာ့ အေထာက္အကူ ျပဳပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေျခခံအားျဖင့္ “စကားေျပနဲ႔ ဂါထာ” ႏွစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္။ ဂါထာေတြက ႐ြတ္ဆိုရတာ လြယ္ကူေတာ့ အသံုးမ်ားတယ္။ ဘုရား႐ွိခိုးက စလို႔ အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔မ်ားအထိ ဂါထာမ်ား စီကံုး အသံုးျပဳၾကတယ္။ ဥံဳ ခံၿပီး ႐ြတ္ရင္ စြမ္းတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ႐ြတ္ဖတ္ၾကတယ္။ အဓိပၸါယ္ နားမလည္ေပမယ့္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။
ဂမၻီရတၳ…နက္နဲတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ ႐ွိတဲ့, ဂူဠွတၳ…လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ ႐ွိတဲ့ ဂါထာမ်ားကို ဖတ္႐ႈရတဲ့အခါ သမုဒၵရာအလယ္ ယုန္သူငယ္ ေျခေထာက္၍ မရသကဲ့သို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ရပါတယ္။ အခုလဲ “ေ၀ဒါသာကု”နဲ႕ စတဲ့ ဂါထာေလးဟာ ပါဠိစာေပ ပညာ႐ွင္ မဟုတ္တဲ့ ၀ါသနာအရ ေလ့လာေနတဲ့ သူတစ္ဦးအတြက္ အေတာ္ ခက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို အေၾကာင္းသင့္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္မလဲ မသိပါ။ ပေဟဠိကို အေျဖၫွိဖို႔ အခြင့္ ႀကံဳဦးမွာပါ။

(ဒီဂါထာကို ၾကားဖူးသူေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ သူတို႔လဲ ထူးထူးျခားျခား မသိၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္လက္ ေမးျမန္းေနရပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ သိနားလည္သူမ်ား ႐ွိရင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)