Memo
-
အလင်္ကာငှက်သို့ အလွမ်းတေး
သစၥာယတနနီဠမွိ၊သစၥပကၡီ နိလီယတု။သစၥာဓိပတိနိဒၵိ႒ံ၊သစၥဂီတံ နိကူဇတု။ သစၥာသိုက္ၿမံဳထဲမွာသစၥာငွက္ငယ္ ကြန္းခိုပါေတာ့…။သစၥာသခင္ ဖြဲ႕သီခဲ့တဲ့သစၥာေတးကို သီက်ဴးပါေတာ့…။
-
အဋ္ဌ အဋ္ဌ အဋ္ဌ အဋ္ဌ
ေယသံ ပန အႏၶကာရသဂၤါမတေလ သစၥာ၀ုဓံ,ေတသံ အႏုပေမာဒေလာဟိတာနိ အ၀ႆုသႏၲိ,တထာပိ ေတသံ သႏၲိ၀ါဒါ ေန၀ ၀ိနႆႏၲိ, ပရိစဇနဇီ၀ိတံ န ပရိဘိဇၨတိ,အေဟာ ၀တ သူရေမာရာ။အမိုက္တိုက္စစ္ေျမျပင္မွာ သူတို႔…သစၥာလက္နက္ကို စြဲကိုင္လို႔ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေသြးေတြ ခန္းေျခာက္လို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြေတာ့ မပ်က္သုန္းလို႔စြန္႔လႊတ္မႈဇီ၀ိန္ မေႂကြပဲ့လို႔ေအာ္…ရဲရဲနီေဒါင္းတို႔…
-
တိသဋ္ဌိမ
ပုေတၱာ စ ရဟဒသဒိေသာ၊အတိသီတလပုဏၰစႏၵိမာ မာတာ။ဖုသတိ ပဘာ ရဟဒတေလ၊တံ တံ အာရဗ ၻ ဘယေမာေကၡာ။သားက စမ္းေရအိုင္လျပည့္၀န္းက အေမေရျပင္ေပၚ လေရာင္ျဖာေၾကာက္႐ြံ႕ ျခင္းမွ ကင္းေ၀းေပါ့…။
-
လောကီသား
ပုတၱႆ ဇီ၀ံ စဇိ ဗိမၺိသာေရာ၊ပုေတၱာ ႏု တာဒိႆ ၀ဓတၳိေကာ ေသာ။ဗိမၺိသာရသည္ အဇာတသတ္အတြက္ အသက္စြန္႔ခဲ့ၿပီးသားပါ။ဒီသားက ဒီအေဖ့ကိုမွ အေသသတ္ခ်င္သတဲ့။
-
အမေ့ကိုယ့်စား လောကကို ငဲ့ကြည့်ခြင်း
မ႐ွိ။ ဘာမွ မ႐ွိ။ မသိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကေန ဒီေန႔အထိ မိသားစုနဲ႔ အတူေနဖို႔ အခြင့္အေရး လံုး၀ မ႐ွိခဲ့။ ၀ါးတားတားေလးေတာ့ မွတ္မိေနသလိုလို။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာလား။ အေဖ့ပခံုးေပၚမွာလား။ မ႐ွိတာကိုမွ တမ္းတတတ္တာ လူ႔သဘာ၀ေလလား။ ရီေ၀ေ၀ အတိတ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အရိပ္ေတာင္ ကိုယ့္အနားမွာ ႐ွိရဲ႕လားမသိ။သဗၺ႐ုကၡံ သုေသာေဘႏၲိ၊ သရတၱခါရကကုၤရာ။သဗၺေလာကံ ၀ိဇာတံ စ၊ သမေဏာ သႏၲပုတၱေကာ။ ရဲရဲနီ ပုရစ္ဖူးငံုေလးေတြ သစ္ပင္ေတြကို အလွဆင္ေနၾကေလရဲ႕ …။ေအးျမသက္ၿငိမ္ သားငယ္တစ္ေယာက္ေလာကႀကီးကိုေရာ အေမ့ကိုေရာအလွဆင္ေနသူပါ…။ ဒီကဗ်ာေလးက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ရတာ။ ေရးေပးတဲ့သူက ကိုယ့္ကို ဂါထာေရးနည္း စသင္ေပးခဲ့တဲ့သူ။ ဒီလို ေမြးေန႔ဆုမြန္ေတြ လက္ေဆာင္ေတြ ရ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုပါပဲ။ ေအးျမေသာ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ လွပေသာ သာယာေသာ ဆုမြန္ေကာင္းေတြဟာ ရင္ခုန္သံကို စည္းခ်က္မွန္ေစတဲ့အျပင္ မ၀တ၀ အသက္႐ွဴေနရတဲ့ ဘ၀ကေန ႐ုန္းထြက္ေစႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြပါ။
-
လောကတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းသည့်နေ့
“ေလာကႆ ဒေႆတာေရာ” ဆိုတဲ့ အကၡရာစုေလးကို အရမ္း ႀကိဳက္တယ္။ “ေလာကႀကီးကို ျမင္ေစသူမ်ား”လို႔ မိဘေတြကို ရည္ၫႊန္းထားတာေလ။ အဓိပၸါယ္က ႐ွင္းေနတာပဲေနာ။ ဒီမွာ ေနာက္စကား တစ္ခု ထပ္လာျပန္တယ္။ “ဗဟူပကာရာ”တဲ့။ အလြန္တရာ ေက်းဇူးမ်ားတယ္”လို႔ ဆိုလိုတယ္။ ျမင္ေအာင္ျပတဲ့သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေက်းဇူးတင္ထိုက္သလဲလို႔ ေတြးေတာစဥ္းစားလို႔ မၿပီးႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ လံုေလာက္ေအာင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီပဲ။ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ မႏွစ္က နတၳိ၂၂မွာ တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြပဲ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ ဒီကဗ်ာေတြကို ေရးခဲ့တာေတာ့ အေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ ၁၀ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ႐ွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အၿမဲ သစ္လြင္ေနဆဲ။ ရင္ခုန္သံေတြ မဆိတ္္သုဥ္းသေ႐ြ႕ ႐ွင္သန္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း…။ ၁။ “န” မာတာ ဟိ ပုတၱႆ ဗဟူပကာရာ၊တသၼာ ဂေ၀သိ ံ ဣဓ ဧ၀႐ူပံ။တႆာယ ဆာယာပိ မယာ န ဒိ႒ာ။သာ ဂစိ ၦ ေမ စကၡဳပထံ ဇဟိတြာ။ အေမဆိုတာ သားအေပၚ အလြန္ ေက်းဇူးမ်ားတာပါ။ဒါေၾကာင့့္ ေလာကၾကီးထဲမွာ အေမ့ကို လိုက္လံ႐ွာေဖြခဲ့တယ္။ဟင္…..အေမ့ အရိပ္ကေလးကိုေတာင္ ငါ မျမင္ခဲ့ရဘူး။အေမဟာ ငါ့မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါေပါ့လား။ ၂။ “အတၳိ” ဂါယႏၲိ ဂီတံ ႐ုဓိရာနိ ကာေယ၊ၾသကၠႏၱနိေဒၵါ.မွိ တေမ၀ သုတြာ။မာတာ ပ၀ေတၱသိ သုဂီတသဒၵံ၊ပုတၱႆ အေႏၲာဟဒေယ ၀သိတြာ။ ငါ့ကို္ယ္ထဲမွာ ေသြးစက္ေလးေတြ ေတးသီဆိုေနၾကတယ္။အဲဒီ့ ေတးသံကို နားဆင္ရင္းနဲ႔ ငါ အိပ္ေပ်ာ္ရတာပါ။ေအာ္…အေမဟာ ငါ့ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ နားခိုရင္းနဲ႔သံစဥ္လွလွေလးေတြ ဖန္တီးေနေလရဲ႕…။
-
မွေးနေ့လက်ဆောင်ဟောင်းတစ်ခု ဖွင့်ကြည့်ခြင်း
ေမ အတၱဘာေ၀ါပိ ဥပၯမေတၱာ၊ကေည! သရီေရာ တ၀ ဧ၀႐ူေပါ။တသၼာ သမူေဟာ သုကေတာ ဥဘိႏၷံ၊ဧကတၱကာေယာ ဂ႐ုေကာ၀ ဘာေရာ။ငါဟာ အပိုင္းအစေလး တစ္ခုပါ။မင္းလဲ ဒီလိုပါပဲ။မင္းနဲ႔ငါ ဆံုေတြ႔မိၾကတဲ့အခါႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး တစ္ခုပါပဲ။ “ဒါ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ”တဲ့…သူက ေမးတယ္။ “သိဘူးေလ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ ျပႆနာက တသီႀကီးလာေတာ့မွာ။ “…….႐ွင္းျပ…အခု ႐ွင္းျပ၊ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ ေျပာမလား မေျပာဘူးလား၊ ဘာကို ရည္႐ြယ္တာလဲ၊ ေျပာ…၊ အခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး၊ စကားေျပာရင္ ႐ြ႕ဲသလိုလို ေစာင္းသလိုနဲ႔၊ သိတယ္…သိတယ္…၊ ဒီက ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး၊ အၿမဲတမ္း အနစ္နာခံေနရတာခ်ည္းပဲ၊ အလိုလိုက္တယ္လဲ မ႐ွိဘူး၊ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ တစ္ခါမွလဲ မေျပာဘူး၊ ၿပီးရင္ ေအာ္အံုးမယ္၊ ဒီတစ္ခါ ၾကည့္ေန၊ ထိုင္ငိုေနမွာ၊ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး…၊ ေတာ္ၿပီ…ေတာ္ၿပီ…ဘာမွ လာေျပာမေနနဲ႔………………..”ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ငါးမန္းတစ္ေကာင္ ၀င္သလိုပါပဲ။ ေျဗာင္းဆန္သြားမယ္။ ျပႆနာပဲ။ ႀကံဳေတြ႕လာမယ့္ အခက္အခဲေတြကို ေ႐ွာင္တဲ့အေနနဲ႔ ဒါက ဒီလို႐ွိတယ္… အစခ်ီၿပီး ေအးေအးေလးနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းေလး ႐ွင္းျပရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ခ်ိစ္ဘာဂါထဲမွာ ေမေရာနိစ္ေတြ အိေနေအာင္ ဆမ္းထားလို႔ ႂကြ႐ြေနတဲ့ ဆလပ္႐ြက္ေလးေတြလို စိမ္းျမျမအသံေလနဲ႔ “ဟုတ္လို႔လား”တဲ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါဆို အိုေက။ ဟုတ္…ဟုတ္မွဟုတ္ (ဟူး….ေတာ္ပါေသးရဲ႕)။ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက က်ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ သူနဲ႔ ေတြ႕မွ ဟစ္ေဟာပ့္နဲ႔တြဲထားတဲ့ ျပန္ဆိုေတးေတြလို ထပ္တလဲလဲ ဆိုညည္းခဲ့ရဘူးတယ္။ သူငိုတာနဲ႔ လိုက္ငို။ ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အငိုမတိ္တ္ဘူး။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ သူက ျပန္ေခ်ာ့မယ္ (အခါ…
-
ပန်းဒဏ္ဍာရီ
သုသစၥမာလာ တႏုရတၱ၀ဏၰာ၊ေတေန၀ သၪၥဳမၺိတေပမေတာယာ။သဗၺဂၤသံသ႒ဒယာသမီရာ၊ကတာ သုဖုလႅာယပိ ခႏၲိဟာသာ။ပန္းႏုေရာင္သစၥာပန္းေမတၱာေရၾကည္ေအးက အငမ္းမရ နမ္း႐ႈိုက္အၾကင္နာေလႏုေအးက အားပါးတရ ေပြ႕ဖက္ေပမယ့္ခြင့္လႊတ္ျခင္းအၿပံဳးပြင့္ လန္းစြင့္ေနဆဲ…။ ဒီဂါထာေလးကို ေရးခဲ့တာ အေတာ္ ၾကာေနၿပီ။ ၂၀၀၂ ေလာက္က ျဖစ္မယ္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိပ္ကို ခိုလႈံရင္း ေတာင္ေပၚကေန ဧရာ၀တီရဲ႕ တသြင္သြင္စီးေျမာမႈကို ခံစားရင္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တာ။ လြမ္းမိပါရဲ႕ လြမ္းေစတီရယ္။ ဆိုင္လားမဆိုင္လားေတာ့ မသိဘူး။ စစ္ကိုင္းလမ္းသီခ်င္းေလး တီးတိုးဆိုရင္း စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚလမ္းေတြကေတာ့ အႏွံ႔ ေရာက္ဖူးပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ေလွ်ာက္သြားႏိုင္ပါ့မလဲမသိ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားတစ္ရပ္ပါလားဗ်ာ။ ေတာင္စစ္ကိုင္းမွာ အေရာင္ ႏွစ္မ်ိဳး လႊမ္းတယ္။ တစ္ေရာင္က ေ႐ႊ၀ါေရာင္, ေနာက္တစ္ေရာင္က ပန္းႏုေရာင္။ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ တည္ၿငိမ္တယ္။ ျပတ္သားတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ပါပဲ။ တည္ၿငိမ္တယ္။ ေအးျမတယ္။ ဒီအေရာင္ေတြ လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ကလဲ ၿငိမ္လို႔ ေအးလို႔။ ေရာင္စဥ္ေတြကို ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ခံစားရင္းနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ႏွစ္သက္မိတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ေတြအတြက္ ဂါထာတစ္ပုဒ္ ေရးမိတာ။ ဒီဂါထာမွာ အကၡရာ ၁၁-လံုးစီပါတဲ့ စာေၾကာင္း ၄-ေၾကာင္းပါတယ္။ အေျခခံမူအရ ၄-ပါဒ႐ွိရင္ ၁-ဂါထာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္္။ ဂါထာဖြဲ႕သီတဲ့ စည္းကမ္းေတြအရ ဒီဂါထာမ်ိဳးကို “ဥပဇာတိ”လို႔ ေခၚတယ္။ ဣႏၵ၀ဇိရဂါထာေရးနည္းနဲ႔ ဥေပႏၵ၀ဇိရဂါထာေရးနည္း ႏွစ္မ်ိဳးေရာထားတာ။ ပထမနဲ႔ စတုတၳပါဒေတြက ဥေပႏၵ၀ဇိရ, ဒုတိယနဲ႔ တတိယပါဒေတြက ဣႏၵ၀ဇိရ။ လူသိမ်ားတဲ့ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရရင္ ရတနသုတ္, ေမတၱသုတ္ေတြမွာ ပါတဲ့ ဂါထာမ်ိဳးေတြနဲ႔ တူတယ္။ ဂါထာႀကီးေတြလို႔လဲ ေခၚႏိုင္တယ္။ ႐ြတ္ရဖတ္ရတာလဲ ခန္႕တယ္။ အင္း…ေျပာမယ့္သာ ေျပာေနရတာ။…
-
Blogအက္ခရသညာတော
စာတစ္ေစာင္ေပတဖြဲ႕ ဘယ္အ႐ြယ္မွာ စေရးခဲ့ဘူးသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ တစ္ေၾကာင္း တစ္ပါဒေလးမွ်ပင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မ႐ွိ။ ဒီေတာ့ အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ထားလိုက္ပါ။ ရာစုသစ္မွာ ႐ွင္သန္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာမယ္။ အိုင္တီေခတ္ရဲ႕ ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူတစ္ခု ျခယ္မႈန္းမိခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ မတ္လထဲမွာ စခဲ့တာ။ လမ္းေၾကာင္းက နတၳိ၂၂။gmail account႐ွိသူတိုင္း ဖန္တီးလို႔ရတဲ့ blog့ဆိုတာေပါ့။ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးေနၾကတဲ့ bloggerေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ဘေလာဂ့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ အျပန္အလွန္ ဖတ္ၾက အားေပးၾက ကူညီၾက ညိွႏႈိုင္းၾက ေ၀ဖန္ၾက။ ကူးလူးဆက္ဆံမႈကေတာ့ တကယ္ လြမ္းစရာ။ virtual world လား small world လား မသိႏိုင္ေပမယ့္ dream world မဟုတ္, happy world တစ္ခုလို႔ ခံစားရတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ဘေလာဂ့္ ကမၻာေလးတစ္ခုေပါ့။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ဘေလာဂ္ေတြရဲ႕စီးေျမာမႈေတြဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေကာင္းအဆိုး ကြဲျပားေပမယ့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိိပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က ပါဠိcrazyဆိုေတာ့ ပါဠိနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဦးစားေပး ေရးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ပါဠိဂါထာေတြ မွ်ေ၀ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာဂ့္ေရးတာကို ဇြန္လမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေလးလအတြင္းမွာေတာ့ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိတာေလးေတြကို ေရးဖြဲ႕မိခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ လဲပါတယ္။ သံေ၀ဇနိယ ၄-ဌာနထဲက လုမၺိနီနဲ႔ ဗာရာဏသီမွာ အေသာကေက်ာက္စာတိုင္ေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါေတြကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဘေလာဂ့္မွာ ေရးျဖစ္တယ္။ ဘီစီ ၃ရာစုက ဇမၺဴဒိပ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြျဖစ္တဲ့ အေသာကေက်ာက္စာေတြကို ေအဒီ ၂၁ရာစုသစ္က ေခတ္သစ္နည္းပညာနဲ႔…