Blogအက္ခရသညာတော

စာတစ္ေစာင္ေပတဖြဲ႕ ဘယ္အ႐ြယ္မွာ စေရးခဲ့ဘူးသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ တစ္ေၾကာင္း တစ္ပါဒေလးမွ်ပင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မ႐ွိ။ ဒီေတာ့ အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ထားလိုက္ပါ။ ရာစုသစ္မွာ ႐ွင္သန္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာမယ္။ အိုင္တီေခတ္ရဲ႕ ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူတစ္ခု ျခယ္မႈန္းမိခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ မတ္လထဲမွာ စခဲ့တာ။ လမ္းေၾကာင္းက နတၳိ၂၂။
gmail account႐ွိသူတိုင္း ဖန္တီးလို႔ရတဲ့ blog့ဆိုတာေပါ့။ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးေနၾကတဲ့ bloggerေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ဘေလာဂ့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ အျပန္အလွန္ ဖတ္ၾက အားေပးၾက ကူညီၾက ညိွႏႈိုင္းၾက ေ၀ဖန္ၾက။ ကူးလူးဆက္ဆံမႈကေတာ့ တကယ္ လြမ္းစရာ။ virtual world လား small world လား မသိႏိုင္ေပမယ့္ dream world မဟုတ္, happy world တစ္ခုလို႔ ခံစားရတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ဘေလာဂ့္ ကမၻာေလးတစ္ခုေပါ့။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ဘေလာဂ္ေတြရဲ႕စီးေျမာမႈေတြဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေကာင္းအဆိုး ကြဲျပားေပမယ့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိိပါပဲ။

ကိုယ္တိုင္က ပါဠိcrazyဆိုေတာ့ ပါဠိနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဦးစားေပး ေရးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ပါဠိဂါထာေတြ မွ်ေ၀ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာဂ့္ေရးတာကို ဇြန္လမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေလးလအတြင္းမွာေတာ့ ျမင္ေတြ႕ ၾကားသိတာေလးေတြကို ေရးဖြဲ႕မိခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ လဲပါတယ္။ သံေ၀ဇနိယ ၄-ဌာနထဲက လုမၺိနီနဲ႔ ဗာရာဏသီမွာ အေသာကေက်ာက္စာတိုင္ေတြ ႐ွိတယ္။ ဒါေတြကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဘေလာဂ့္မွာ ေရးျဖစ္တယ္။ ဘီစီ ၃ရာစုက ဇမၺဴဒိပ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြျဖစ္တဲ့ အေသာကေက်ာက္စာေတြကို ေအဒီ ၂၁ရာစုသစ္က ေခတ္သစ္နည္းပညာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပံုေဖာ္လိုက္ရာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္။ ဘေလာဂ့္သက္တမ္းက ေက်ာက္စာသက္တမ္းကို မွီမမွီဆိုတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ထားတာေတြကို ဘေလာဂ့္ထက္ အကၡရာတင္လိုက္ရတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ။ “အကၡရာတို႔ျဖင္သာ ေကာင္းစြာ သိအပ္၏”တဲ့။

နတၳိရဲ႕ ခရီး-လုမၺိနီ
(၂၀၀၇ ဧၿပီ ၂၇တုန္းက ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္)
ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ ေ႐ွးေဟာင္း ဌာနေတြကို ကြင္းဆင္း ေလ့လာေရးပါ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဥတၱရာပရာေဒ့႐ွ္ ျပည္နယ္ အတြင္းက သာ၀တၳိ, ကုသိနာ႐ံု နဲ႔ ဗာရာဏသီပါ။ ၿပီးေတာ့ နီေပါႏုိင္ငံက လုမၺိနီပါ။
လုမၺိနီကို ၂၀၀၇ ေဖဖ၀ါရီ ၂၄-ရက္ေန႔မွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ေလာင္းလ်ာ သိဒၶတၳ မင္းသား ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ လုမၺိနီသာေမာ အင္ၾကင္းေတာကို ေရာက္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဘီစီ ( ၂၄၈ )မွာ ဘုရင္ အေသာက ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ။ ဘုရင္အေသာက ဘုရားဖူးထြက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာက္စာ ေရးထိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရေပါ့။ အျငင္းပြားစရာ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ သိဒၶတၳမင္းသား ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေနရာအတြက္ သမိုင္းအေထာက္အထားတစ္ခုလဲ ျဖစ္သလို အိႏၵိယခုႏွစ္သကၠရာဇ္ဆိုင္ရာ သမိုင္းမွတ္တမ္း တစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဒ၀ါနံ ပိေယန ပိယဒသိန လာဇိယ ၀ိသတိ-၀သာဘိသိေတန အတန အာဂါစ မဟိယေတ ဟိဓ ဗုေဓ ဇာေတ သက်-မုနီတိ သိလာ-၀ိဂဍ-ဘိစာ ကာလာပိတ သိလာ-ထေဘ စ ဥသပါပိေတ ဟိဓ ဘဂ၀ံ ဇိေတတိ လုမၼိနိ-ဂါေမ ဥဗလိေက ကေဋ အဌ-ဘာဂိေယ စ။

နတ္အေပါင္းတို႔က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ဘုရင္ အေသာကသည္ နန္းစံသက္ ၂၀ ( ၂၄၈ ဘီစီ) ႏွစ္ေျမာက္တြင္ ကိုယ္တိုင္ ေရာက္႐ွိလာၿပီး “ဤေနရာ၌ သက်မုနိ ဘုရား႐ွင္ ေမြးဖြားေတာ္မူခဲ့သည္” ဟူ၍ ေက်ာက္တံတိုင္း အကာအရံ ျပဳလုပ္ကာ ေက်ာက္စာတိုင္ စိုက္ထူခဲ့ပါသည္။ ဤေနရာ၌ ဘဂ၀ါ ဘုရား႐ွင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ လုမၺိနီ႐ြာ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳၿပီး ႐ွစ္ဖို႔တစ္ဖို႔သာ ေပးေစပါသည္။

“ဖြား ပြင့္ ေဟာ စံ ” သံေ၀ဇနိယ ေလးဌာနမွာ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေနရာကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ဖို႔ရာ တူးေဖာ္ေတြ႕႐ွိတဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အေထာက္အထားမ်ား, ေရးသားထားတဲ့ စာေပအေထာက္အထားမ်ားနဲ႔ ညွိႏႈိုင္းတိုင္ဆိုင္ၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ ရယူရပါတယ္။ ဒီလို မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ႐ွိလို႔ အဆင္ေျပတာ။ ႏို႔မို႔ရင္ ဘယ္ေနရာသြားၿပီး ဘုရားဖူးရမယ္ မသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေတာင္ ေနရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားစရာေတြ အမ်ားအျပား ႐ွိခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ျဖစ္ခဲ့လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို စတင္ တည္ေထာင္သူ ျမတ္ဗုဒၶ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ရာ လုမၺိနီဥယ်ာဥ္ဟာ အသြင္အျပင္အရေကာ အႏွစ္သာရအရပါ ၿငိမ္းေအး ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။
“အေဂၢါ.ဟ.မသၼိ ေလာကႆ ၊ ေဇေ႒ာ.ဟ.မသၼိ ေလာကႆ ၊ ေသေ႒ာ.ဟ.မသၼိ ေလာကႆ ၊” “ေလာကမွာ ငါဟာ အျမတ္ဆံုး အႀကီးဆံုး အသာဆံုး” ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၅၅၀ေက်ာ္က သိဒၶတၳမင္းသား ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ အသံေတြဟာ ယေန႔တိုင္ လုမၺိနီဥယ်ာဥ္မွာ ပဲ့တင္ထပ္ကာလြင့္ပ်ံ႕ေနဆဲပါ။

ဒီလို ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးလိုက္တာနဲ႔ လာဖတ္တဲ့သူေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈေလးေေတြကိုလဲ မွတ္တမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ဦးက အေသာကရဲ႕ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္နားလည္သမွ် ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ရသတစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

ပုထုဇဥ္…
“ဤေနရာ၌ ဘဂ၀ါ ဘုရား႐ွင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ လုမၺိနီ႐ြာ အခြန္ ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳၿပီး ႐ွစ္ဖို႔ တစ္ဖို႔သာ ေပးေစပါသည္။”
အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးတာေတာင္မွ ႐ွစ္ဖို႔ တစ္ဖို႔ (၁၂.၅%) ေပးရေသးလား၊ ဒါဆို အခြန္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ မေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာက္သလဲ မသိဘူးေနာ္။ ေ႐ွးဘုရင္မ်ားက အခြန္အတုတ္ ႀကီးႀကီး ေကာက္ပံုရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အရင္ေကာက္ေနက် ပံုမွန္အခြန္ရဲ႕ ႐ွစ္ပံု တစ္ပံုကိုပဲ ေကာက္မယ္လို႔ ေျပာတာမ်ားလား၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သိပ္နားမ႐ွင္းဘူး။

နတၳိ…
ပုထုဇဥ္…. “ဥဗလိေက ကေဋ အဌ ဘာဂိေယ စ” ဆိုတာေလးက စိတ္၀င္စားစရာပါဗ်ာ။ အေသာကဘုရင္ လက္ထက္တုန္းက အခြန္ ေကာက္ခံပုံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လုမၺိနီက ေက်ာက္စာကို အေျခခံၿပီး ေလ့လာသံုးသပ္ထားတာေတြကို ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ ၾကည့္ပါဦး။
http://www.lumbiniinteractive.org.np/contents/index.php?view=activity&&id=2
4. Reconsidering the Runnibdei inscription: correction and its grounds ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။

ပုထုဇဥ္…
႐ွင္းျပထားတဲ့ လင့္ခ္ေပးထားေတာ ေက်းဇူးပါ။
“paying (only) an eighth share ([for a sixth share] of the produce.)”
ဆိုေတာ့… အရင္ေပးေနက်ရဲ႕ ႐ွစ္ပံုတစ္ပံုပဲ ေကာက္တာေပါ့ေနာ၊ အရင္ေပးေနက်က ေျခာက္ပံုတစ္ပံု၊ (သူ႔ရဲ႕ ႐ွစ္ပံုတစ္ပံုဆိုေတာ့) စုစုေပါင္း ထြက္တဲ့ ကုန္အားလံုးတန္ဖို႔ရဲ႕ ၄၈ပံု တစ္ပံုဆိုေတာ့ အခုေခတ္အေခၚ ၂%ေလာက္ပဲ ၀င္ေငြခြန္ ေကာက္တဲ့သေဘာေပါ့ေနာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸာယ္ေကာက္တာ မွန္ရဲ႕လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

နတၳိ…
ပုထုဇဥ္…အေသာကဘုရင္ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို ေလ့လာေနဆဲပါခင္ဗ်ာ။ သူ႔အေနနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ယူဆရပါတယ္။ စစ္စည္စစ္ေမာင္းေတြ ရပ္စဲပစ္ၿပီး တရားစည္ေတာ္ကို တီးခတ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္မွာ အလြန္႔အလြန္ ထူးျခားမႈေတြ ႐ွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

နတၳိရဲ႕ ခရီး-ဗာရာဏသီ
(၂၀၀၇ ေမ ၂၀ တုန္းက ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္)
ေဒ၀ါနံ …..ဧလ…..ပါဋလိပုေတၱ…..ေယ ေကန ပိ သံေဃ ေဘတေ၀။ ဧ စံု ေခါ ( ဘိခု ၀ါ ဘိခုနိ ၀ါ ) သံဃံ ဘာခတိ ေစ ၾသဒါတာနိ ဒုသာနိ သံတံဓာပိယိယာ အာတာ၀ါသသိ အာ၀သယိေယ ေဟ၀ံ ဣယံ သာသေန ဘိခုသံဃသိ စ ဘိခုနိသံဃသိ စ ၀ိနပယိတ၀ိေယ။

“ဘုရင္ အေသာက ပါဋလိပုတ္၌ အမိန္႔ ထုတ္ျပန္သည္။ မည္သူမွ် သံဃေဘဒကကံကို မက်ဴးလြန္ရ။ ရဟန္း ရဟန္းမ တစ္ပါးပါး သံဃာသင္းခြဲမႈ ျပဳလွ်င္ အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ေစ၍ မေကာင္းေသာ ေနရာ၌ ေနေစရမည္။ ဤအမိန္႔ကို သာသနာေတာ္႐ွိ ရဟန္း ရဟန္းမတို႔ ၾကားသိေစရမည္။”
.
ဒါက မိဂဒါ၀ုန္မွာ ဘုရင္ အေသာက စိုက္ထူေရးထိုးထားတဲ့ ေက်ာက္စာတိုင္က တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္၀က္ပါ။ ဒီစကားေတြဟာ ေကာသမၻီမွာ ႐ွိတဲ့ ေက်ာက္စာနဲ႔ တူညီမႈေတြ ႐ွိတယ္။ သံဃာသင္းခြဲမႈကို တားျမစ္တဲ့ အမိန္႔ျပန္တမ္း တစ္ခုလို႔ သိၾကတယ္။ သံဃေဘဒကကံဟာ ပၪၥာနႏၲယိကံထဲမွာ ပါ၀င္ၿပီး အလြန္ အျပစ္ႀကီးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ညီညြတ္ေရးကို ပ်က္ျပားေစတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းတယ္ မ႐ွိပါဘူး။ ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားေလေလ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကင္းမဲ့ေလေလပါပဲ။ ယေန႔ ကမၻာမွာ ဆူပြက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာ ဒါပါပဲဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ေက်ာ္က ဘုရင္အေသာကကေတာ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ရည္႐ြယ္ၿပီး ေက်ာက္စာေရးထိုးသြားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကား ေတြဟာ အားလံုးအတြက္ အေရးပါလွပါတယ္။

၀ဓာယ ဘ၀စကၠႆ၊
၀႗ဒုကၡာ၀စာရိေနာ။
၀ေတၱသိ ပ၀ရံ စကၠံ၊
၀ရညဴ ဘ၀ပါရဂူ။

၀ဋ္ဆင္းရဲခံစားေနရသူတို႔အတြက္
သံသရာစက္ရဟတ္ကို ခ်ိဳးျဖတ္ဖို႔ရာ
ဘ၀ပါရဂူျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဗုဒၶသည္
ဓမၼစၾကာကို လွည့္ေတာ္မူခဲ့ေလၿပီ။
.
ဒီပါဠိကဗ်ာေလးကို ေရးခဲ့တာ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အညာေႏြညမ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း လြမ္းလြမ္းေမာေမာနဲ႔ ေရးခဲ့တာ။ ဒီကဗ်ာေရးနည္းကလည္း နည္းနည္း ဆန္းတယ္။ ပါဠိဂါထာ ဖြဲ႕သီတဲ့အခါ “႐ွစ္လံုးဖြဲ႕”ဆိုတဲ့ ထင္႐ွားတဲ့ ေရးနည္း တစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္။ တစ္ပါဒမွာ အကၡရာ ႐ွစ္လံုး႐ွိလို႕ဒီလိုေခၚေပမယ့္ တစ္ဂါထာမွာ ေလးပါဒ ႐ွိလို႔ သံုးဆယ့္ႏွစ္လံုး ႐ွိတယ္။ အခု ဒီဂါထာမွာလည္း သံုးဆယ့္ႏွစ္လံုးပဲ ႐ွိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပါဒ တစ္ပါဒမွာ “၀” အကၡရာ ႏွစ္လံုး ပါရတယ္။ အစဆံုးနဲ႔ ငါးလံုးေျမာက္ေနရာေတြမွာ သူ႕ေနရာနဲ႔သူ ထားရတယ္။ ေလးပါဒဆိုေတာ့ ႐ွစ္လံုးေပါ့။ အဲဒီလို ေရးၿပီးတဲ့အခါ ဂါထာကို စက္၀န္းနဲ႔ လွည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ေလးလံုးရယ္ အလယ္က “၀” တစ္လံုးရယ္ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ငါးလံုးပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တူတဲ့ “၀” ႐ွစ္လံုးကို တစ္လံုးထဲပဲ ေရးျပထားတာေလ။လွတာေပါ့ေနာ။
ေရးခါစကေတာ့ နည္းနည္းခက္တာေပါ့။ “၀”လံုးကလဲ ဘိုးဘိုးေအာင္ကလြဲၿပီး တျခားသူေတြ အတြက္ အေတာ္ ႐ွားတာကိုး။ ဒီဂါထာမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး မေရးျဖစ္ဘူး။ ဆယ္ပုဒ္ မျပည့္ဘူး။ ျပည့္တဲ့အခါ ဒီကဗ်ာမ်ိဳး ေရးတတ္ေအာင္ သင္ျပေပးတဲ့ ဆရာသမားကို ပူေဇာ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ျမင္ဆရာပါ။ သူေရးတဲ့ ဒီလို ဂါထာမ်ိဳးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ လိုက္ေရးျဖစ္တာကိုး။ ဆရာျဖစ္သူ မ်က္ကြယ္ျပဳသြားတာေတာင္ အေတာ္ ၾကာေနၿပီေကာ။ လြမ္းေမာစရာပါဗ်ာ။
ဒီကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ “ဘ၀စကၠ” နဲ႔ “ဘ၀ပါရဂူ”ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးေတြကို အရမ္း ႀကိဳက္တယ္။ ပါဠိစာေပထဲက ေတြ႕တာပါ။ ေ၀ါဟာရ အေနနဲ႔ေရာ အဓိပၸါယ္အရေရာ အေတာ္ေလးကို ပီပီျပင္ျပင္႐ွိတယ္။ ကိုယ္ေရးတာ ကိုယ္ ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳက္တာပါ။ ဘ၀စက္နဲ႔ ဓမၼစက္ အၿပိဳင္ လည္ပတ္တဲ့ တကယ့္ကို ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ သေဘာတရားေတြ, ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ “ဘ၀ပါရဂူ”ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို မွန္းဆရင္းနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးဖြဲ႕မိခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ဗာရာဏသီ မိဂဒါ၀ုန္ကို ေရာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိခဲ့ဘူး။ ေရာက္ေတာ့မွ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ရတနာသံုးပါးကို ပူေဇာ္ခြင့္ရလိုက္တာ အေတာ္ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ မိဂဒါ၀ုန္မွာ ရတနာသံုးပါး အစံုအညီ ျဖစ္လာတာပဲေလ။

ဗာရာဏသီကို ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္။ အိႏၵိယ ေရာက္ခါစ ၂၀၀၅ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔က တစ္ေခါက္။ နီေပါႏိုင္ငံ လုမၺိနီနဲ႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဥတၱရာပရာေဒ့႐ွ္ျပည္နယ္ေတြကို ေလ့လာေရး ခရီး ထြက္ရင္း ၂၀၀၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆ရက္ေန႔မွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေခါက္စလံုး အေျပးအလႊားပဲ။ ဘုရား႐ွင္ကို ပၪၥ၀ဂၢီ ငါးဦး ႀကိဳဆိုတဲ့ေနရာ ေခ်ာက္ခန္ဒီေစတီ, မိဂဒါ၀ုန္က ဓမၼစၾကာတရားေဟာတဲ့ေနရာ ဓမၼရာဇိကေစတီနဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဟာတဲ့ေနရာ ဓေမၼခေစတီ, ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသနျပတိုက္ေတြကိုပဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ျပတိုက္ထဲမွာ အေသာက ေက်ာက္စာတိုင္ ထိပ္ပိုင္း ႐ွိတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္တံဆိပ္အေနနဲ႔ အသံုးျပဳထားတယ္။ ျခေသၤ့ေလးေကာင္ ေက်ာေပးၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ပံုရိပ္ဟာ အေသာကဘုရင္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈကို ထင္ဟပ္႐ံုတင္ မကဘူး။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ရဲရင့္ျမင့္ျမတ္တဲ့ တရားဦး ေဟာၾကားဟန္ကို သက္ေသ ျပဳေနတာလဲ ျဖစ္တယ္။

ကုလာစေလ ၀ိတၳရိ စကၠ၀ါေဠ၊
၀ရိႏၵဳသိဟႆ သဘာ၀နာေဒါ။
ဒရာ အေပတာ သုဒဟႏၲဳ ေသာတံ၊
စဇႏၲဳ ဇီ၀ံ ၀ရပါဒမူေလ။

ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္သြယ္ ေတာစဥ္ခုႏွစ္ထပ္ စၾကာ၀ဠာ အရပ္ရပ္၌
ျမတ္ဗုဒၶတည္းဟူေသာ ျခေသၤ့မင္း၏
သစၥာတရားဟူသည့္ ဟိန္းေဟာက္သံသည္ လြင့္ပ်ံ႕ေနေလၿပီ။
မေၾကာက္မ႐ံြ႕ ရဲ၀ံ့သူတို႔ နားစြင့္ထားၾကေပေတာ့။
ေျခေတာ္ရင္းမွာ အသက္ အပ္ႏွင္းၾကေပေတာ့။

ဆရာသမားတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္မွာ ေရးထားတာကို ျပန္ေဖာ္ျပထားတာပါ။