ရွှေတိဂုံကိုမြင်လျှင်
ေတာက္လို႔သာ ကဲေတာ့တယ္
ေပါက္ဆဲ သူရိန္လို
ဘူမိႏၵာေျမ႐ိုက္တြင္မွ
ေ႐ႊသိုက္ေစာင္ေပၚထြန္းလို႔
ေမာ္ကြန္းေအာင္လံထူးပါဘိ
ေတာင္ၫႊန္႔ရင္…
ဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ (ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သမိုင္းလို႔ထင္တယ္)ထဲက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို မွီးၿပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပန္စီထားတာေလး ႐ွိတယ္။ ဒီလို…
တင့္လို႔သာထြန္းေတာ့တယ္
ျပည့္၀န္း စႏၵာလို
သႏၲာျပာတိမ္ဖ်ားတြင္မွ
ေငြသားေရာင္ေပၚလင္းလို႔
မွန္ကင္းေအာင္လံထူးပါဘိ
စိန္ဖူး႐ွင္…
ေရးခဲ့တာ ၾကာလွေနၿပီ။ အခု ႐ြာခဏျပန္ေရာက္တုန္း Sakura Towerေပၚကေန ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။
ေအာ္…ေ၀းေ၀းကသာ လြမ္းရပါေတာ့သည္…။