အပေးအယူ
၀ဟေႏၲာ စီ၀ရံ ဘဒၵံ၊
၀ၪၥစိေတၱာ ၀ဓာဇီေ၀ါ။
၀ရသတၱံ ၀ရံ ယာစိ၊
၀ရေဒါေယ၀ ဆဒၵေႏၲာ။
မုဆိုးညစ္ ေသာႏုတၱိဳရ္ သကၤန္းဘန္းျပလို႔ လိုရာေတာင္းဆို…။
ဆုႀကီးပန္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း အသက္ႏွင္းအပ္ခဲ့ေလၿပီ…။
ၾကာၿပီ။ ဒီဂါထာေလးကို ေရးခဲ့တာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ေရးခဲ့လဲဆိုတာေတာင္ ၀ါးတာတားျဖစ္ေနၿပီ။ အခု ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိတယ္။ လိုတာ ရလို႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနသလား။ ရတာ မလိုလို႔ ညည္းညဴေနသလား။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ “ယူကားယူ၏…မရ” ျဖစ္ေနတာပါပဲ။