နံရံ၏ အခြားတစ်ဖက်

ေဒလီတကၠသိုလ္ရဲ႕ အလွအပေတြ ဘာေတြမ်ား ႐ွိလဲလို႔ တကၠသိုလ္ေျမတေလွ်ာက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ ပရ၀ုဏ္အတြင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြပဲ ႐ွိတာ။ အေျခခံအေဆာက္အဦအေနအထားအရ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုမွ မ႐ွိ။ တကယ္ ႐ုပ္ပ်က္တာက တံတိုင္းနံရံေတြမွွာ အေပါ့အပါးသြားထားတာ။ ၿပီးေတာ့ အလြန္႔အလြန္ အနံ႔ျပင္းတဲ့ အမႈိုက္ပံုေတြ။ နံရံေတြနားမွာ ဟိုတစ္ပံု ဒီတစ္ပံု။ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အခင္းအက်င္းလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ တားမရဆီးမရ မြန္းၾကပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေဘးထြက္ရလာဒ္ေတြလို႔သာ မွွတ္ရမွွာပဲ။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိုေလွာင္ထားတဲ့… ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့… ေပါက္ကြဲမႈေတြဟာ ေဒလီတကၠသိုလ္ရဲ႕ အုတ္တံတိုင္းနံရံေတြနားမွာ ျပန္႔က်ဲေနေလရဲ႕။

ေဒလီတကၠသိုလ္တ၀ိုက္ လႈပ္႐ွားေျပးလႊားရင္း လြမ္းေမာစရာ တကၠသိုလ္ေန႔ညမ်ားရဲ႕ မပီ၀ိုးတ၀ါး ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ ရင္ကို လာမွန္ေစတဲ့ ေဒလီတကၠသိုလ္ရဲ႕ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူေတြကလဲ ေပက်ံေနတဲ့ နံရံေတြေပၚမွွာပါပဲ။

တကၠသိုလ္တံတိုင္းနံရံေတြရဲ႕ သင့္ေတာ္ရာ ေနရာေတြမွာ ဒီလို သီးျခားေနရာေလးေတြ ႐ွိတယ္။ အေပအပြေတြၾကားက အလွအပတစ္ရပ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ Righting wall writingsလို႔ Delhiသားမ်ားကိုယ္တိုင္က ေျပာယူရေလာက္ေအာင္ ေနရာတကာ ပိုစတာ ကပ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုဟာ ေနရာရေနတာ အံ့ၾသစရာ။

ဒီပံုရိပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း “သီလံ ပါကာရကံ တတၳ”ဆိုတဲ့ ပိဋကတ္စာေပထဲက ကဗ်ာ အပိုင္းအစေလးကို သတိရမိတယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ပါဠိစာေပကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူမ်ား ပံုနဲ႔ စာနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ သင့္ေတာ္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္။