-
မိုးထဲေလထဲ
၀ႆတိ ေဒေ၀ါ ယထာ သုဂီတံ၊ ဆႏၷာ ေမ ကုဋိကာ သုခါ နိ၀ါတာ။ စိတၱံ သုသမာဟိတၪၥ မယွံ၊ အထ ေစ ပတၳယသိ ပႆ၀ ေဒ၀။ မိုး႐ြာေနၿပီ… အမိုးအကာေအာက္မွာ ငါ ေအးေဆးပါ… ငါ့ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကလဲ ၿငိမ္သက္လို႔… ႐ြာခ်င္သလိုသာ ႐ြာပါေတာ့…မိုးေရ…။
-
အဖြင့္, အပိတ္
အဂုတၱဒြါရႆ ဘ၀ႏၲိ ေမာဃာ၊ သုပိေန၀ လဒၶံ ပုရိသႆ ၀ိတၱံ။ တံခါးေတြ မလံုၿခံဳရင္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲက ပုိင္ဆိုင္မႈေတြလို အားလံုး အလကားျဖစ္ကုန္မယ္…။
-
တံခါးတစ္ခ်ပ္၏ အတၳဳပၸတၱိ
အပါ႐ုတာ ေတသံ အမတႆ ဒြါရာ၊ ေယ ေသာတ၀ေႏၲာ ပမုၪၥႏၲဳ သဒၶံ။ နား႐ွိသူတို႔အတြက္ အၿမိဳက္တခါးကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါၿပီ။ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကကုန္ေလာ့။ အေဂၢါဟမသၼိ ေလာကႆ၊ ေဇေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ၊ ေသေ႒ာဟမသၼိ ေလာကႆ၊ ငါသည္ ေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုး, အႀကီးဆံုး, အသာဆံုးျဖစ္၏။ ၀ိသခၤါရဂတံ စိတၱံ၊ တဏွာနံ ခယမဇၥ်ဂါ။ သခၤါရကင္းေ၀းရာသို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ စိတ္သည္ တဏွာခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ အဟမႏုသာသာမိ၊ အဟံ ဓမၼံ ေဒေသမိ။ ငါဘုရား တရားေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူအံ့။ ၀ယဓမၼာ သခၤါရာ၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ သခၤါရတရားတို႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ႐ွိကုုန္၏။ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကကုန္ေလာ့။
-
၁၁၀
နတၳိ၂၂နဲ႔ အကၡရ ဘေလာ့ဂ္၂ခုကို ဒီwordpressမွာ ဆြဲထည့္လိုက္တာ စုစုေပါင္း ပိုစ့္ ၁၀၈ခု။ အခု ေရးမယ့္ ပိုစ့္က ၁၁၀ခုေျမာက္။ တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္တည္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးတစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ခုပဲ႐ွိတဲ့ ၁၁၀နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ ႐ြာေရာက္တုန္း အဲဒီကို ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေသးဘူး။ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားရမွာ။ သံေယာဇဥ္ေတြ ႐ွိတယ္ေလ။ အေငြ႕အသက္ေလးေတြလဲ က်န္ေကာင္းက်န္ေနဦးမွာပဲေလ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္႐ြယ္ကာလဟာ ဘ၀ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို မေရာက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အေရာင္အေသြး ေျပာင္းလဲဖို႔ရာ အျဖစ္ႏို္င္ဆံုးအခ်ိန္တစ္ခုလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၁၀နဲ႔ ပတ္သက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေနရာေဟာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ မူးယစ္ရီေ၀ခဲ့ရေသာ ညစ္ပတ္ေပက်ံခဲ့ရေသာ အတၱေဘာနဲ႔ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ခါးသက္ေသာ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေန႔ညမ်ားကို ဒီေနရာေလးမွာ ဖြဲ႕သီခဲ့ဘူးတယ္…။ [googlemaps http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=107327809118821417000.00046acf7d5ef2970be11&ll=16.787779,96.173115&spn=0.012326,0.012875&z=15&output=embed&w=300&h=300]
-
ရွှေတိဂုံကိုမြင်လျှင်
ေတာက္လို႔သာ ကဲေတာ့တယ္ ေပါက္ဆဲ သူရိန္လို ဘူမိႏၵာေျမ႐ိုက္တြင္မွ ေ႐ႊသိုက္ေစာင္ေပၚထြန္းလို႔ ေမာ္ကြန္းေအာင္လံထူးပါဘိ ေတာင္ၫႊန္႔ရင္… ဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ (ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သမိုင္းလို႔ထင္တယ္)ထဲက ရခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို မွီးၿပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပန္စီထားတာေလး ႐ွိတယ္။ ဒီလို… တင့္လို႔သာထြန္းေတာ့တယ္ ျပည့္၀န္း စႏၵာလို သႏၲာျပာတိမ္ဖ်ားတြင္မွ ေငြသားေရာင္ေပၚလင္းလို႔ မွန္ကင္းေအာင္လံထူးပါဘိ စိန္ဖူး႐ွင္… ေရးခဲ့တာ ၾကာလွေနၿပီ။ အခု ႐ြာခဏျပန္ေရာက္တုန္း Sakura Towerေပၚကေန ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။ ေအာ္…ေ၀းေ၀းကသာ လြမ္းရပါေတာ့သည္…။
-
အႏၲရာ
အႏၲရာယံ အနႏၲရာေယ၀…။ ကသၼာ? ယံ ၀ရစကၠံ အပဋိ၀တၱိယံ၊ တံ ေမ သိရသၼႎ ပတိ႒ိတံ။ တသၼာ။
-
သမုဒယ, လပြည့်ညနှင့် အတ္တအဘိဓမ္မာ
တခ်ိန္တုန္းက…။ ျဖဴစင္တဲ့ ဘ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္။ အခုေတာ့ အေရာင္ေတြ စြန္းလို႔။ အရာရာ ေျပာင္းလဲ့ခဲ့ဲၿပီေကာ…။မနာပတာရာပရိ၀ါရိေတာ ေသာ၊နိသာကေရာ ဒိပၸတိ အႏၶကာေရ။သိေနဟဇုဏွာယ.ထ စုမၺိတာနံ၊အ၀ႆုတာနံ ဟဒေယာ သုဖုေလႅာ။ လျပည့္၀န္း ၾကယ္စင္ေတြ ၀န္းလို႔ ရံလို႔အေမွာင္ထဲမွာ လင္းလို႔ လက္လို႔အခ်စ္လေရာင္ျခည္က နမ္းလို႔ ႐ႈိက္လို႔တမ္းတမ္းစြဲေနသူတို႔ ႏွလံုးသားၾကာပြင့္ လန္းလို႔ စြင့္လို႔…။
-
မဇ္စျိမမှ သန္တိသုခသို့
အစြန္းေရာက္လမ္းေၾကာင္းေတြ ေ႐ွာင္႐ွားလို႔ မဇၥၽိမလမ္းစဥ္အတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမယ့္ ေျခလွမ္းေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းတိုင္ကို ေ႐ွ႕႐ႈေနတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဗီယက္နမ္ ဇင္ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္Thich Nhat Hanhအေၾကာင္းကို မႏွစ္က စသိခဲ့ရတယ္။ Engaged Buddhism in the Westစာအုပ္ကို Book reviewေရးရင္းနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီႏွစ္ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ သူ႔ေျခလွမ္းေနာက္က ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ခြင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိဘူး။ အိႏၵိယပါလီမန္ေ႐ွ႕ကေန အိႏၵိယဂိတ္အထိ ရာဂ်ပတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၿငိမ္သက္ၿငိမ္းေအးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေျခလွမ္းမ်ားကို Thich Nhat Hanhက ဒီလို ႐ႈျမင္တယ္… It is truly a miracle to walk on this earth. As you breathe in and out you can remind yourself: “Every step is a miracle.” After a while you will begin to feel that you have more than enough conditions for happiness right now. You will see how happy you are to be able to walk, to be able to see the blue sky and hear the song of…
-
ငါ့ေသြး ငါ့သကၤန္း ငါ့ေဗာဓိေညာင္႐ြက္
ေလာဟိတာနိ ရတၱာနိ။တထာ စီ၀ရာနိ။တထာ ေဗာဓိေယာ။ေသြးတို႔ ရဲရဲနီ…သကၤန္းတို႔ ရဲရဲနီ…ေဗာဓိေညာင္႐ြက္တို႔ ရဲရဲနီ…။
-
ဤသည့္စားဖြယ္
“စားၾကမယ္ေဟ့ေကာင္းေကာင္း”တဲ့။ ဘာအတြက္ စားမွာလဲ။ စားဖို႔ ႐ွင္သန္ေနတာလား။ ႐ွင္သန္ဖို႔ စားေနတာလား။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ စားေသာက္ျခင္းအတတ္ပညာက ဒီလို…ဣတိ ပုရာဏၪၥ ေ၀ဒနံ ပဋိဟခၤါမိ၊ န၀ၪၥ ေ၀ဒနံ န ဥပၸါေဒႆာမိ။ ေ၀ဒနာအေဟာင္းကိုလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ပါအံ့။ ေ၀ဒနာအသစ္ကိုလည္း မျဖစ္ေစပါအံ့။ အာဟာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရျဖစ္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားစာအုပ္ထဲက ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ တိုင္းသားျပည္သူ ေပးလွဴတဲ့ ေဘာဇဥ္ကို အလဟႆမျဖစ္ေအာင္ သံုးစြဲတဲ့ ေ႐ႊ၀ါေရာင္နိမိတ္ပံုတစ္ခုပါ…။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ သူရိယတိုက္၌ သိကၽြမ္းရေသာ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရာတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမအေၾကာင္းကိုလည္း ေဖာ္ျပရန္ လိုေပလိမ့္မည္။ သူရိယတိုက္သို႔ ကၽြႏု္ပ္ ေရာက္ၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီအတြင္း ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ စားပြဲသိို႔ လာ၍ထိုင္ေလ့႐ွိ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ၀တၳဳမ်ား ဖတ္ေလ့႐ွိသူျဖစ္ရာ ကၽြႏု္ပ္အား (ဦးဘေဖ၊ ဦးလွေဖတို႔မွတပါး) တိုက္သားမ်ားအနက္တြင္ စိတ္၀င္အစားဆံုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဟန္႐ွိ၏။ ဆရာေတာ္သည္ အိႏၵိယျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္တို႔ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ကူးသန္းသြားလာေနေသာ ႏိုင္ငံေရးဘုန္းႀကီးတပါးျဖစ္ျခင္း၊ ရခိုင္သားျဖစ္သည္ ဆိုျခင္းမွတပါး ကၽြႏု္ပ္ ဘာမွမသိေခ်။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ထိုစဥ္က စာေပမွတပါး ႏိုင္ငံေရး၌ စိတ္၀င္စားျခင္း မ႐ွိေသးသည္ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္အေပၚ၌ အထင္လည္းမႀကီး၊ စိတ္၀င္စားမႈလည္း နည္းပါးလွသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူရိယတတိုက္လံုးတြင္ (မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ အျဖစ္ႏွင့္) အလုပ္အေခ်ာင္ဆံုးေသာ စာဖတ္သူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးရာ ဆရာေတာ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အလုပ္ေခ်ာင္ျခင္းကို သိသည္တေၾကာင္း၊ ၀တၳဳ၀ါသနာပါ၍ ကၽြႏု္ပ္အား ၀တၳဳေရးသမားတေယာက္အေနျဖင့္ ခင္မင္ေလးစားသည္တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ စားပြဲတြင္ အၾကာႀကီးထိုင္ကာ စကားေျပာေလ့႐ွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကမူ စာဖတ္ပ်က္သည္ဆိုကာ ဆရာေတာ္အား အသာတၾကည္ေျပာ၍မရလွ်င္ ေငါက္၍ပင္ ထုတ္ခဲ့မိဘူးပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာေတာ္သည္ ဘယ္ဆီမွာ ဆြမ္းဘုမ္းေပးသည္မသိ၊…